تنهایی و دوست نداشتن
سلام من هیجده سالمه خیلی خلاصه بگم چون واقعا حالم بده الان تو دوازده سال مدرسه حداکثر یه دوست داشتم خیلی تنهام چون ارتباط نمیتونم بگیرم یا شاید از همه بدم میاد چهارتا مشاورم رفتم طی سه سال همشون در حد نصیحت بود حرفاشون احساس کردم نفهمیدن مشکلمو بدتر شدم یکیشون هیچی یاد نداد که مردم چطور ارتباط میگیرن حرفایی زدن که از قبلم میدونستم و فقط میندازن جلسه بعدی. مثلا وقتی میگم هیچکو ندارم درد و دل کنم همیشه تو خونه و تنهام میگه خانوادتو داری!درحالی که کسی خونه ما بیاد روانی میشه چون همش دعواست یک حرف عادی نمیشه زد با این پدر و مادر که فقط سرزنش میکنن.بعدشم کدوم ادمی با سن من دوستش مامان باباش باید باشه خود اون مشاور حاضره زندگیش انیطوری باشه؟ خودشونم نمیدونن مشکل از اضطراب اجتماعیه یا چیز دیگه میگن اسم بیماری مهم نیست
الانم باید مثلا واسه کنکور بخونم ولی دیگه نمیتونم چون هیچ اینده ای با این وضع ندارم جز حسرت اینکه بقیه تو دانشگاه خوشن و دوست دارن و من قراره تنها بمونم.قبلا تیزهوشان بودم و تا دو سال قبل هر معلمی اولیا رو میدید یه حرف میزد:درسش خوبه ولی اگه ارتباط نگیره در اینده به مشکل برمیخوره که راست میگفتن چون از همون سه سال قبل داغون بود وضعم.
الان یه ساله از وقتی مدرسه تموم شده زندانیم تو خونه با زندان بانی به اسم مادر که فقط دعوا میگیره بامن
اگه کسی هست مشکلش مثل من باشه و میفهمه چی میگم اگه خواست بیاد تلگرام حرف برنیم کنیم ایدیم sivam30 هست(واسه مسخره بازی نیاین خواهشا اگه شبیه من هستین بیاید لطفا) خیلی گشتم تو اینترنت نتونستم کسی گیر بیارم شبیه من باشه هر پستیم پیدا کردم تا الان قدیمی بوده کاربرش چندسال سایتو چک نکرده.
نظرت چیه؟